شرمنده.....!!!
زیر این گنبد نیلی،زیر این چرخ کبود
توی این صحرای دور یه برج پیر و کهنه بود
یه روزی زیر هجوم وحشی بارون و باد
از افق کبوتری تا برج کهنه پرگشود
برج تنها سر پناه خستگی شد
مهربونیش مرهم شکستگی شد
اما این حادثه ی برج و کبوتر
قصه ی فاجعه دلبستگی شد
بادوبارون که تموم شد اون پرنده پرکشید
التماس و اشتیاقو توی چشم برج ندید
عمر بارون عمر خوشبختی برج کهنه بود
بعد از اون حتی تو خوابم اون پرنده رو ندید
ای پرنده من، ای مسافر،من همون پوسیده تنها نشینم
هجرت تو هرچی بود معراج تو بود اما من اسیر مرداب زمینم...
سلام !!!
آقا شرمنده
،تقصیر از ما نیست که وبلاگ خیلی وقته آپدیت نشده
!!این آقای مارکوی ما فک کنم سفرهاشون تموم شده و به مقصد رسیدن که یادشون رفته می خواستن یه تغییرهایی تو وبلاگ بدن بعد ما یادداشت بذاریم ،آره دیگه رسیدن و دارن پلو میل می کنن اونم تنها تنها
!!!دیگه سرشون شلوغ شده حسابی !!شایدم نکه روزی حداقل 2 ساعت php کار می کنن
دیگه وقت ندارن به اموراتشون رسیدگی کنن!!البته یه کمی هم تقصیره ....ه!!
بگذریم!!
امامن همین جا قول میدم دیگه از این مشکلا پیش نیاد..خوبهههههه؟!!
جودی
از کجا آغاز کنم......
از کجا آغاز کنم...
بیان قصه ای را که گویای عظمت و شکوه یک عشق باشد
قصه ی عشقی شیرین که از دریا کهنسالتر است
حقیقتی ساده از عشقی که او برایم به ارمغان آورد
از کجا آغاز کنم...
او همانند باران تابستانی که زمین را به سطحی درخشان
مبدل می سازد
به دنیای من راه پیدا کرد و زندگیم را درخشان ساخت
او به دنیای خالی من مفهوم بخشید،
او قلب مرا لبریز می کند؛
او دل مرا با احساسی خاص لبریز می کند؛
او روح مرا از عشقی والا و بی کران سرشار می سازد
آنگونه که هر جا بروم هرگز تنها نخواهم بود
با وجود او چه کسی می تواند تنها باشد؟
راستی این عشق تا چه هنگام دوام خواهد داشت؟
آیا می توان عمر عشق را با مبنای روز و ساعت سنجید؟
اکنون جوابی ندارم!
اما همین قدر می دانم که به او نیاز دارم
او قلب مرا لبریز می کند.
حنا
این روزا این جوریه!
خدایی که آدما رو همه ز یک گل آفرید
جایی می خواست واسه خودش تو سینه ها دل آفرید
می خواست که دل زنده باشه، عشقو بهش ارزونی کرد
ابر چشا بارونی شد، سیل اومد و ویرونی کرد
ای خدا دلم یه دریایه غمه
که صفا توی دلا خیلی کمه
دلی که باید باشه خونه عشق
جای کینه آدم با آدمه
خدا دل آدما رو واسه محبت آفرید
آدم با نامهربونی تو دل ها نفرت آفرید
تفاوت رنگ و نژاد، تنوع مذهب و دین
واسه تنفر تو دلا هزار تا علت آفرید
دنیا از جنگ و جدل خسته نبود
راه گفتگو اگر بسته نبود
عرصه زمین و هر گوشه اون
میدون جنگ دو تا دسته نبود
آدم چه بیگانه شده با هرچی دوست داشتنیه
مگر که عاشق میشه شد با قلبی که آهنیه؟
با مهربونی می تونیم به درد هم دوا باشیم
تو دنیای غریبه ها صدای آشنا باشیم
ای خدا دلم یه دریایه غمه
که صفا توی دلا خیلی کمه
دلی که باید باشه خونه عشق
جای کینه آدم با آدمه