این روزا این جوریه!
خدایی که آدما رو همه ز یک گل آفرید
جایی می خواست واسه خودش تو سینه ها دل آفرید
می خواست که دل زنده باشه، عشقو بهش ارزونی کرد
ابر چشا بارونی شد، سیل اومد و ویرونی کرد
ای خدا دلم یه دریایه غمه
که صفا توی دلا خیلی کمه
دلی که باید باشه خونه عشق
جای کینه آدم با آدمه
خدا دل آدما رو واسه محبت آفرید
آدم با نامهربونی تو دل ها نفرت آفرید
تفاوت رنگ و نژاد، تنوع مذهب و دین
واسه تنفر تو دلا هزار تا علت آفرید
دنیا از جنگ و جدل خسته نبود
راه گفتگو اگر بسته نبود
عرصه زمین و هر گوشه اون
میدون جنگ دو تا دسته نبود
آدم چه بیگانه شده با هرچی دوست داشتنیه
مگر که عاشق میشه شد با قلبی که آهنیه؟
با مهربونی می تونیم به درد هم دوا باشیم
تو دنیای غریبه ها صدای آشنا باشیم
ای خدا دلم یه دریایه غمه
که صفا توی دلا خیلی کمه
دلی که باید باشه خونه عشق
جای کینه آدم با آدمه