صدای جیرجیرک ها

محل غریبی است، گویی تا کنون اینجا نبوده ام اما در تمام طول زندگی، در رویاهایم آن را دیده ام.
صدای جیرجیرک ها شب را به خاطرم می آورد، اما تا سر بالا می آورم خورشید را با تمام روشناییش در بالای سرم می بینم که با گرمایش رویاهایم را ذوب می کند و به من می فهماند که باید قبول کنم روز است.
واقعا شب است یا روز؟!!!
من روز بودن را قبول کرده ام، اما همچنان با امید به صدای جیرجیرک ها، در رویاهای شبانه خود سیر میکنم.